De cook eilanden

Hallo allemaal!

Tijd voor weer een nieuw verslag, want de reis door Australië komt ook al weer bijna ten einde (helaas) en ik heb nog niet eens verteld over mijn tripje naar de cook eilanden. Richard was vervelend (oke, hij is duiken) dus die heb ik net op een boot gezet naar het great barrier reef en daarom heb ik nu wel even tijd om een verslag te schrijven.

Goed, begin december ben ik dus een kleine week naar de cook eilanden geweest. Voor de mensen die hier nog nooit van hebben gehoord en dus ook geen idee hebben waar dit zo ongeveer op deze planeet moet liggen.. schuin boven Nieuw Zeeland, ergens rechts naast Fiji (of raadpleeg Google voor meer informatie). Op 4 december stapte ik in Auckland op het vliegtuig en na een uurtje of 4 vliegen stapte ik op 3 december weer uit in Rarotonga. Ja, dat betekend dat ik terug ben gevlogen in de tijd (het kan dus) en 3 december twee keer heb beleefd. Je vliegt namelijk de datumgrens over. Dit was wel enigszins verwarrend moet ik zeggen, aangezien ik eerder al van Christchurch naar Auckland vloog en dus twee tickets had gekocht voor dezelfde datum en tijd maar met twee verschillende bestemmingen. Ook heb ik dus twee keer accommodatie geboekt voor dezelfde nacht in twee verschillende landen. Wonder boven wonder is dit allemaal goed gegaan, want ik ben natuurlijk heel slim (al zeg ik het zelf) en het zal mij dus noooooit gebeuren dat ik dit door elkaar haal, zoals andere toeristen die dan een dag te vroeg komen inchecken op de cook eilanden of een dag te laat vertrekken volgens hun boeking.

Eenmaal geland in Rarotonga werd ik opgehaald door de gastvrouw van het bungalowding waar ik die week zou verblijven. Ik had haar die ochtend gebeld om te laten weten hoe laat ik zou landen, maar dat wist ze me zelf al te vertellen. Ik vroeg me af hoe dat toch kon, maar daar kwam ik al snel achter, want er vertrekt en land zo ongeveer 1 vlucht per dag daar. Het was al donker toen ik aankwam dus ik kon nog niets zien van het eiland tijdens de autorit en ook niets van het bungalowterrein waar ik verbleef. Een resort was het nou ook weer niet, dus heb er even geen andere naam voor. Het kleine vrouwtje was erg druk en na 76 keer verwelkomt te zijn liet ze me mijn eigen bungalow zien. Pas de volgende ochtend toen de zon opkwam zag ik eigenlijk waar ik was. Ik gooide de schuifdeuren van mijn bungalow open en had prima uitzicht op de oceaan tijdens het ontbijt. Vervolgens ben ik verder rond gaan lopen over het bungalowterrein. Het zag er allemaal mooi uit en het weer was ook fantastisch. Ik zat op een tropisch eiland ergens aan de andere kant van de wereld en mag dan natuurlijk niet klagen, maar toch voelde ik me een beetje alleen daar en moest wel ff wennen na zo’n lange tijd geen mensen om me heen in een hostel waar ik alles mee moest delen. Daarnaast lopen ze op de cook eilanden niet alleen een dag achter, maar wel een jaar of 25 (volgens de gastvrouw) wat betreft de ontwikkeling van een aantal dingen. Zo had ik wel een tv op mijn kamer, maar is er op de cook eilanden slechts 1 tv zender waar ook meer sneeuw dan iets anders op te zien is. Ook is er maar 1 radiozender en is er niet tot nauwelijks internet op het eiland. Hierdoor voelde ik me bijna afgesloten van de wereld en had op dat moment graag in de chaos en drukte van een hostel in Nieuw Zeeland gezeten. Gelukkig zaten er in de andere bungalows ook gasten en ondanks dat dit allemaal wat oudere koppels waren en ik daar dus niet echt contact mee had voelde ik me daardoor niet compleet alleen. Aan het einde van de dag was ik ook wel weer gewend en het is dus ook niet zo dat ik die week heel zielig en verlaten op het eiland rond heb gehangen tot het tijd was om weer terug te gaan naar Nieuw Zeeland ofzo. Ik heb mezelf ook wel bezig gehouden natuurlijk, ondanks dat het een eiland is en er niet mega veel te doen is behalve chillen waar mensen voornamelijk voor komen. Ik moet ook zeggen dat ik hier na 1.5 maand reizen voor het eerst een vakantiegevoel had. Gewoon even niet zo veel doen en genieten van het mooie weer was ook wel lekker.

Ik heb dus wel een aantal dingen gedaan op het eiland, zoals de markt bezocht op zaterdagochtend. Niks voor mij om naar de markt te gaan, want ondanks dat ik zelf ook niet altijd de snelste ben heb ik een bloedhekel aan traag volk dat me in de drukte van een markt voor de voeten loopt. Vooral rommelmarkten vindt ik niks want als je dan eindelijk een beetje dat trage volk uit de weg hebt gewerkt zie je alleen maar ouwe meuk. Fantastisch voor anderen, maar niet mijn ding. Gelukkig was dit geen rommelmarkt maar een soort vis en fruit markt. Ik heb hier wat lokaal fruit gekocht om te proberen, want ik dacht dat is wel leuk en heb ook voor het eerst in mijn leven uit een kokosnoot gedronken. Er waren wel kraampjes met smoothies en sapjes waar ik echt van hou, maarja die kan ik thuis ook wel halen dus heb ik in plaats daarvan een kokosnoot aangeschaft. Hier zit geen melk in maar water en dat was me toch een potje smerig hey. Poeh, volgende keer toch maar weer aan de smoothies en sapjes. Ook kwam ik de kerstman nog tegen die met 30 graden tussen de palmbomen in zijn kerstmobiel over de markt reed. Ik heb hier geen foto van, want ik was even druk met het slopen van een kokosnoot, dus jullie moeten me maar op mijn woord geloven.

De volgende ochtend ben ik voor het eerst in mijn leven op zondag naar de kerk geweest. Dit was een ‘must-do’ had ik ergens gelezen dus stond ik om een uur of 8 langs de kant van de weg om de bus naar de stad te pakken. Bushaltes zijn er niet op Rarotonga, dus je wacht gewoon waar je wilt en als je de bus aan ziet komen even zwaaien naar de chauffeur en that’s it. Er is ook maar 1 bus die het eiland rond rijdt. Of eigenlijk twee, want er is een clockwise en anti-clockwise bus. Ik was één van de eersten die op de bus stapte, maar op weg naar de stad stapte er een gezin in die ook naar een kerk ging. Er zijn meerdere kerken op het eiland en ik had er 1 gezien tegenover de markt de dag ervoor dus ik had het plan om daar heen te gaan. Wilde namelijk liever naar een wat grotere kerk. Het gezin stapte echter eerder uit bij een andere kerk en ik besloot om daar ook uit te stappen. Zij waren overigens ook toeristen en die zijn gewoon welkom in de kerken op het eiland. Ik weet niet of dat in Nederland ook zo is, maar op de cook eilanden zijn toeristen volgens mij best wel een groot onderdeel van een kerkdienst. Niet in de zin van dat er speciaal veel aandacht aan wordt besteed, maar eenmaal binnen in de kerk was zo ongeveer de helft toerist. We werden ook verwelkomd door de pastoor of hoe zo iets heet en mochten na afloop ook gewoon mee eten met de lunch (hier kom ik zo nog even op terug). Ik liep de kerk in en zag al snel dat de lokale bevolking volledig in het wit was gekleed. Niet bepaald de kleur die ik zelf aan had. Ik had er wel aan gedacht om bijvoorbeeld mijn schouders te bedekken, maar het was toch wel duidelijk wie er toerist was en wie niet. Het gezin dat eerder bij mij in de bus zat vroeg me of ik alleen was en nodigde me uit om bij hen te komen zitten. Heel aardig en dat heb ik ook gedaan. Het bleek trouwens een gezin uit Nieuw Zeeland waarvan vader Nederlandse ouders heeft. Ze waren dus half Nederlands, ook al was hij in Nieuw Zeeland geboren. Ze zijn wel in Nederland geweest en konden er dus ook wel over vertellen. Toevallig. De kerkdienst duurde wel langer dan verwacht en ik heb er ook niet altijd alles van meegekregen omdat bijvoorbeeld de liedjes die werden gezongen in de Maori taal waren. Dat versta ik natuurlijk niet, maargoed het was wel een ervaring. Ook waren de deelneemsters van de miss south pacific islands aanwezig waar veel aandacht aan werd besteed. Die week zou de winnares worden gekozen en daarvoor bezochten ze alle eilanden om zichzelf een soort van voor te stellen. Opzich wel apart dat dit tijdens een kerkdienst gebeurde. Daardoor vond ik het wel minder kerkelijk overkomen, maar dat vond ik ergens ook wel prettig aangezien ik zelf ook niet zo kerkelijk ben. Na een uur of twee was de kerkdienst afgelopen en kon iedereen in de ruimte naast de kerk aanschuiven voor de lunch. Dit is ook weer iets waarvan ik niet weet of dit in Nederland gebeurt, maar hier wordt er dus een enorm lunchbuffet georganiseerd en iedereen mag komen eten, dus ook de toeristen. Het gezin vroeg of ik met ze mee wilde eten dus ik ben na de dienst nog gebleven voor de lunch. Ergens voelde ik me bijna schuldig dat ik dat deed, omdat ik ten eerste gewoon een toerist ben en ten tweede niet eens echt gelovig ben, maargoed dat maakt hier blijkbaar niet uit.

Ik denk dat het een uur of 1 was tegen de tijd dat ik pas weg ging en ben toen dus weer eens langs de kant van de weg gaan staan om op de bus te wachten. Het duurde echter lang voordat deze kwam, want hier is het dus zo dat de bus komt wanneer die komt. Het zou 1 keer in het uur moeten zijn, maar dat is op zondag dus weer anders blijkbaar. Omdat het heel warm was en ik ook geen geduld had om op mijn reet te blijven zitten in die brandende zon besloot ik om vast te gaan lopen in de richting van de bus. Op zondag rijdt namelijk alleen de clockwise bus. Dat wist ik dan weer wel. Na een uur lopen had ik echter nog steeds geen bus gezien en vroeg me af waar die toch bleef. Helemaal naar het bungalowding lopen waar ik verbleef was ook geen optie, want ondanks dat het een klein eiland is was dit toch wel een kilometer of 20 lopen vanaf waar ik was. Ik bevond me namelijk precies aan de andere kant van het eiland.

Op een gegeven moment kwam ik een klein winkeltje tegen dat wonderbaarlijk genoeg op zondag open bleek te zijn en vroeg een mevrouw wanneer de volgende bus ongeveer langs zou komen. Volgens haar had ik de bus net gemist en zou de volgende over een uur dus pas weer langskomen. Hoezo de bus gemist dacht ik. Ik heb net een uur langs de kant van de weg gelopen en nergens anders naar gekeken, maargoed. Ik zal wel weer blind zijn geweest. De volgende bus die langs zou komen was ook meteen de laatste zei het vrouwtje want op zondag rijden ze niet de hele dag. Oke, ook dat nog. In eerste instantie besloot ik om op een bankje te gaan zitten tegenover het winkeltje en een uur te wachten op de volgende bus. Ik snapte namelijk maar niet dat ik de bus niet had gezien. Al snel had ik echter weer eens geen geduld meer om te blijven zitten en liep wat in het rond langs het winkeltje. Toen besefte ik me opeens dat als de volgende bus de laatste zou zijn deze dan ook niet verder zou rijden dan het centrum (want dat is de start en eindhalte van de bus) en laat ik daar nou net niet naar toe willen aangezien ik daar juist vandaan kwam. Dat betekende dus dat ik sowieso niet met de bus terug kon naar het bungalowding en nog 20 km lopen in de bloedhitte was ook niet te doen. Ojee, daar heb je het al, dacht ik. God straft gelijk. Had niet als ongelovige in de kerk moeten gaan zitten. Nu loop ik alleen op een eiland ver van huis en kan ik niet terug.

Goed, eens even denken wat ik daar aan ga doen.. eigenlijk zag ik maar één ‘uitweg’ en dat was liften. Nu had 1 van de buschauffeurs mij verteld dat ik moest oppassen voor lokale mannen, want ik was lang, blond en alleen dus liften leek me dan geen goed plan, want je weet nooit wie je tegenkomt. Ik besloot dus eerst om gewoon te blijven lopen, maar kwam al snel op deze beslissing terug. Wat nou als ik gewoon blijf lopen en ondertussen een poging doe om een lift te vinden? Dat leek me de beste optie. Als er een lijpe gast achter het stuur zou zitten kon ik altijd nog zeggen dat ik de andere kant op moest ofzo. De eerste auto die ik tegenkwam stopte gelijk en ik dacht oke, nu maar hopen dat er geen enge gast met 1 tand of iets dergelijks in die auto zit.. Gelukkig zag ik een vriendelijk lachende man toen het raam open ging en wist meteen dat het geen local was. Het bleek een Amerikaan te zijn met een Australische vrouw achter het stuur. Op de achterbank zat een meisje uit Oostenrijk die van mijn leeftijd was en het bleken vrijwilligers bij de dierenopvang op het eiland. Ze gingen precies naar het deel van het eiland waar ik verbleef dus dat was perfect. Ik mocht mee en het leek me veilig genoeg om in te stappen dus zo kwam ik toch weer thuis en was mijn eerste lift-ervaring een feit. Niet dat ik nu van plan ben om hier een hobby van te maken trouwens.

De volgende dag stond er voor mij een tripje naar Aitutaki (een ander eiland) op de planning. Om een uur of 7 in de ochtend stond ik dus weer langs de kant van de weg te wachten op een busje. Dit keer een busje dat me op kwam halen om me naar het vliegveld te brengen. Aitutaki ligt namelijk op zo’n 45 minuten vliegen van Rarotonga. Voor het eerst in mijn leven ben ik op een vliegtuig gestapt zonder door de douane te hoeven en dat soort dingen. Het was ook maar een klein vliegtuig met propellers. Ik kreeg een bonnetje in plaats van boardingpass en ging aan boord. Even wennen zo’n gammel ding (voor mijn gevoel) na al die andere toestellen waar ik inmiddels al in heb gezeten. Gelukkig duurde de vlucht dus niet al te lang, want in een rammelend propellervliegtuig krijg ik hartkloppingen boven zee en laat dat nou net het enige zijn waar we overheen vlogen. Op een gegeven moment zag ik een eiland in zicht en dacht dat we zouden landen, maar dat bleek niet zo te zijn. In plaats daarvan maakte het vliegtuig een aantal bochten boven zee en ik dacht alleen maar HOOOO moeder, niet zo scheef! Dat is niet gezond man! Wat een ellende, zet mij maar aan de grond. Had mijn hoofd wel door het raam willen steken om te kijken of er al weer land in zicht kwam. Ik zag echter niets anders dan water en lucht, maar de passagiers aan de andere kant van het vliegtuig gedroegen zich als wilde Japanners met hun camera’s dus dat gaf me toch het vertrouwen dat er wel iets te zien moest zijn. Niet veel later stonden we inderdaad veilig aan de grond en wilde ik er nog even niet aan denken dat ik aan het einde van de dag ook weer terug zou gaan naar Rarotonga met dat vliegtuig.

Als eerste hebben we met een groep het eiland over gereden voor een rondleiding en zijn vervolgens op de boot gestapt voor de rest van de dag. We zouden namelijk een aantal eilanden gaan bezoeken en snorkelen. Zo ben ik onder andere op honeymoon island geweest en one foot island. De één nog mooier dan de ander. Ik heb nog nooit zon blauw water gezien als daar. Snorkelen heb ik overgeslagen trouwens. Heb wel een poging gedaan maar toen ik eenmaal in het water lag en na lang twijfelen mijn kop toch onder water stak zag ik een ENORME vis en ben vervolgens de boot weer op gevlucht. Tot zover mijn snorkelervaring op de cook eilenden dus. Toch heb ik een hele leuke dag gehad en denk ik dat dit wel één van de mooiste dingen is die ik heb gezien. Ik heb zelfs mijn eigen paspoort gestempeld! Je kunt namelijk een stempel in je paspoort krijgen van one foot island en ik vroeg de stempelman of ik dat zelf mocht doen. Het was namelijk geen officiële bedoeling bij de douane ofzo, maar gewoon op de boot en het leek me wel leuk om een keer zelf een stempel te zetten. Gelukkig heb ik de terugvlucht met het rammelende propellervliegtuig ook overleefd en was het de volgende avond al weer tijd om terug te vliegen naar Auckland. Dit keer vloog ik vooruit in de tijd en daardoor stapte ik op 8 december op het vliegtuig in Rarotonga en landde na weer een uur of 4 vliegen op 10 december in Auckland. Hoewel ik 3 december twee keer heb beleefd heb ik 9 december dus niet meegemaakt dit jaar.

Zo, ik denk dat ik inmiddels al weer een veel te lang en uitgebreid verslag heb geschreven dus laat het hier maar bij. Volgende keer een verslag over de reis door Australië met Richard. Voor nu alvast een gelukkig nieuwjaar (voor ons in Sydney) en tot in 2016!