Crazy days!

G'day mates,

Ik hoorde hier dat cyclone Yasi ook in Nederland op het nieuws was, dus misschien hebben jullie het al wel meegekregen, maar hier was het echt een gekkenhuis de afgelopen week. Woensdagnacht werd de orkaan verwacht, maar hij was zo krachtig dat de storm en paniek 2 dagen eerder al uitbrak. Maandag werd de hele supermarkt geplunderd om voedsel in te slaan en overal in de stad werder voorbereidingen getroffen. Zandzakken voor de deur pleuren, alles wat maar weg kon waaien naar binnen halen en de ramen werden afgeplakt. De 2 ziekenhuizen werden door het leger geevacueerd en het hostel werd orkaanproof gemaakt, dus ik dacht dat we daar zouden blijven tot de orkaan voorbij was. Dit was ook de bedoeling, maar de situatie werd steeds gevaarlijker en cyclone Yasi bleef verergeren.

Maandagavond werd er op mijn deur gebonkt: MOVE, MOVE, MOVE PEOPLE! Everybody pack all your stuff in the bag, put it under your bed ans take only your most valuable belongings. We are going to evacuate NOW! Ik schrok me de pleures en binnen 5 minuten heb ik alles maar bovenop het stapelbed geslingerd in de hoop dat het daar droog bleef, vanwege de verwachte overstroming. De zee zou veranderen in een tsunami met enorme golven vanwege de wind. Het hostel ligt nog geen 50 meter van zee, dus grote kans dat het overspoeld werd.

Ik had alleen mijn paspoort en verzekeringspapieren (die moest ik meenemen voor het geval het hostel niet meer zou bestaan als we terug kwamen) en mijn camera, mobiel en laptop, omdat die niet tegen water kunnen. Zo bizar om de deur achter me dicht te gooien niet wetend of ik het hostel en mijn spullen ooit nog terug zou zien. Nou, daat stond ik dan in het donker, wachtend op de bus die ons naar een andere plaats zou brengen. Toen we daar allemaal waren zijn we ook maar gewoon gaan slapen. Wat moet je anders midden in de nacht :P En toen, om 6 uur 'sochtends, slechts een paar uur nadat we daar kwamen, ging het noodalarm af en werd er omgeroepen dat we ook daar niet veilig waren. Voor de 2e keer die nacht schrok ik me de pleures en rolde ik zo lam als een tak mijn bed uit om opnieuw mijn spullen te pakken en te worden geevacueerd.

Inmiddels was bekend dat cyclone Yasi, categorie 5, zo groot was als 1/3e van Australie. het deel dat het zwaarst gestroffen zou worden was 3x zo groot als nederland en de windsnelheid was 300km per uur. De kern van de orkaan kwam nog steeds recht op Cairns af en was inmiddeld van rood veranderd in zwart. iedereen was totaal in paniek en belde naar huis om te vertellen wat er op dat moment allemaal gebeurde. Ik wilde ook zooo graag even naar huis bellen, maar wat kon ik zeggen? Dat ik in een levensbedreigende situatie zat en voor de 2e keer in een paar uur tijd werd geevacueerd? Ik heb toen maar besloten om niet naar huis te bellen om mama een hartverzakking te besparen :p

Dus daar stond ik weer in het donker wachtend op het busje dat me naar het andere evacuatiecentrum zou brengen. Ik had steeds geen idee waar die waren, dus ik zag het vanzelf wel. We werden uiteidenlijk allemaal naar verschillende evacuatiecentra gebracht. Onder andere een sporthal, universiteit en ikzelf zat in een winkelcentrum. De bus zette ons onderaan de bult af en in de stromende regen en knetterharde wind moesten we die onmundig steile bult op rennen naar het winkelcentrum. Op dat moment dacht ik aan thuis, aan Nederland, aan jullie.. Ik kon niet geloven dat ik mezelf stond in te schrijven bij een evacuatiecentrum, terwijl jullie rustig aan het avondeten zaten. Jullie moesten eens weten :P Uiteindelijk heb ik daar 2 dagen gezeten met de paar spullen die ik had, zonder stroom en zonder water (alleen de eerste paar uur). Liggend op een harde, koude vloer, in de verschrikkelijke putlucht, wachtend tot het allemaal voorbij was. Ieder uur werd er een update omgeroepen, maar het is best confronterend om zovaak te horen dat de situatie extreem levensbedreigend is. Het stormde zo hard dat het hele gebouw en zelfs de grond schudde. Het leek wel een aardbeving man! En dat in het pikkedonker..

Vlak voordat de orkaan ana land zou komen is hij wat van richting veranderd. Daardoor heeft het oog van de orkaan ons op het laatste moment op een haar na gemist gelukkig. De schade is hier nu te overzien, maar cyclone yasi heeft verder enorm veel schade aangericht. het paradijs ziet er nu iets minder paradijselijk uit :P 1 op de 3 huizen heeft geen dak meer en de plaats onder Cairns die nu dus door de kern is geraakt is zo ongeveer weggevaagd.

het is raar om nu naar het nieuws te kijken, dat natuurlijk allemaal over Cyclone Yasi 'the monster' gaat. De grootste, ergste, en meest verwoestende + levensbedreigende natuurramp die Austalie ooit heeft gekend wordt er gezegd. Er worden beelden getoond van ons evacuatiecentrum en dan zie ik mezelf daar als een zwerver op de grond liggen. Echt ongelovelijk.. wat een tv-debuut haha.

Ik heb filmpjes gemaakt in het evacuatiecentrum. Heb nog steeds geen internet op mijn laptop, dus die komen nog wel. heb 1 filmpje waarop 1 van de updates is te horen die we ieder uur kregen, dus dan merk jewel hoe serieus de situatie was, maar om echt te weten hoe zo iets gaat moet je het zelf hebbenm meegemaakt. Dan pas voel je de paniek en angst van iedereen om je heen.

Toen we dan eindelijk het evacuatiecentrum mochten verlaten wist ik niet eens waar ik heen moest. en hoe. Er zouden bussen worden geregeld, dus de politie stuurde ons naar buiten. 3 uur later zaten we nog steeds in een knetterharde storm en onmundige stortregen te wachten op de stoep tot er een bus zou komen. Kats doorweekt zat ik daar in mijn hempje en korte broek. Toen werd ons door de politie pas verteld dat er helemaal geen bussen waren geregeld. Die konden ook niet komen, omdat de wegen waren afgesloten. Ze hadden dat gewoon wijsgemaakt, omdat ze iedereen uit het winkelcentrum wilden hebben. We moesten maar lopend naar huis gaan zeiden ze! Ja, erg fijn als dat een uur lopen is in die regen.. gelukkig zijn de Australiers hier super aardig en behulpzaam en toen een paar bewoners hadden gehoord dat wij daar maar gewoon op de stoep waren gedropt en onszelf maar moesten redden zijn zij met hun eigen auto heen en weer geraced om iedereen naar huis te brengen! Blijkbaar waren ook niet alle wegen afgesloten.

Inmiddels zijn we net terug in het hostel dat er gelukkig nog staat. Het regent nog steeds knetterhard, dus het water komt hier naar binnen en het is water scheppen met zijn allen, maar dat is niet zo erg. Zeker niet bij wat er werd verwacht.
Ik ben in ieder geval blij dat ik nog leef.

Zo, dit was even een uitgebreid verslag van mijn eerste week als ramptoerist in Australie :P

Cheers!