Ik leef nog :)

Hallo Nederland!

Het is al weer ff geleden dat ik een verhaal heb geschreven en ik kreeg al een e-mail van deze site of ik soms de K2 aan het beklimmen was of inmiddels was gestrand op een onbewoond eiland en in een hutje van bamboe leefde, omdat ik zo lang niks heb laten horen. Ik heb intussen ook al weer een aantal dingen gedaan, dus het is wel weer tijd voor een update denk ik. Bereid je vast voor want dit wordt een lang verhaal ;)

Dinsdag 24/05 heb ik eindelijk mijn skydive gedaan! :) Ik had besloten om niet in Cairns te gaan springen, maar in Mission Beach. In Cairns spring je boven de stad en land je in een grasveld en in Mission Beach spring je boven het Great Barrier Reef en land je op het strand. Dat leek me ook wel vet, dus vandaar ;) ’s Ochtends om 7 uur werd ik opgehaald en eerst naar het skydive centre in Cairns gebracht om het papierwerk te regelen. Daar kreeg ik een formulier onder mijn neus gedrukt met alle terms and conditions. Boven aan het blad stond met grote koeienletters: SKYDIVING IS DANGEROUS! Genoeg reden om die terms en conditions niet eens door te lezen, maar gewoon tekenen. Ik wil al die dingen die er mogelijk fout kunnen gaan toch niet lezen vlak voordat ik mezelf op 4km hoogte uit een vliegtuig laat vallen. Vervolgens was het een ritje van zo’n 2,5 uur naar Mission Beach. We zaten overigens met z’n allen in een mini busje waar ik mijn benen natuurlijk weer eens niet in kwijt kon, dus mijn voeten lagen zo ongeveer dubbel gevouwen onder de stoel van degene voor mij. Deze persoon besloot alleen om zijn stoel te verzetten en daar heb je dus zo’n draaiding voor aan de zijkant van je stoel. Die gast waarschuwt mij niet ff ofzo, nee in plaats daarvan werden mijn tenen zowat geamputeerd, omdat die dus tussen dat draaiding kwamen. Ik schoot zowat tegen het plafond van die bus en de eerste 5 minuten dacht ik dat ik zou flauwvallen van de pijn. Bloeden als een rund natuurlijk, maar gelukkig kan ik hééél goed tegen bloed.. En dan zeggen ze dat skydiven dangerous is :P Dit was ook de eerste keer in 4 maanden tijd dat ik buiten Cairns kwam en het leek me wel leuk om eens wat meer van de omgeving te zien, maar het enige wat ik zag was het resultaat van cyclone yasi: weggewaaide wegen, bomen en huizen. Mission Beach is ook vol geraakt door de orkaan, dus er was vrij weinig van over, maar dat wist ik van te voren. Nu, 4 maanden later, zijn ze daar nog steeds aan het puin ruimen. Eenmaal in Mission Beach aangekomen werden we allemaal in groepen verdeeld. Ik zat zelf in groep 4 wat betekende dat ik nog eens 3 uur kon wachten. Gelukkig gingen die 3 uur snel voorbij, omdat het erg gezellig was met de anderen. Toen het dan eindelijk tijd was om te gaan kregen we eerst nog wat instructies voor het skydiven en daarna konden we met harnas en al de bus in, op weg naar het vliegtuig. Ik dacht dat ik op dat moment wel schijterig zou worden, maar dat was helemaal niet zo. Ook in het kleine, gammele vliegtuig zelf niet. Ik was eigenlijk wel relaxt :P In het begin flitsten de woorden SKYDIVING IS DANGEROUS nog even door mijn hoofd, maar ik had er zoveel zin in dat ik me nergens druk om maakte. Ik deed de hoogste skydive en dat is op 14.000 ft. (± 4 km). Als je jezelf dan toch uit een vliegtuig gooit dan ook meteen maar goed. Ik was de 4e die uit het vliegtuig zou vallen en ik dacht dus dat er steeds 1 minuut tussen zou zitten, maar dat ging wel anders! Op het moment dat de 1e uit het vliegtuig viel ging de 2e er al achteraan en binnen 10 seconden vloog ik zelf ook dat vliegtuig uit. De vrije val was echt kei vet en omdat we zo hoog sprongen duurde dat ook wel een tijdje. Als het aan mij ligt niet lang genoeg, maargoed. Tijdens de vrije val krijg je meteen een gratis facelift en ik had het gevoel alsof de tanden uit mn bek vlogen. Als je maar genoeg lacht dan valt het wel mee hoever de wangen achter je oren waaien, dus dat zat wel goed, want ik had echt een big smile op mn face :) Het skydiven was echt suuuuuper vet!! Het was leuk geweest als we nog ff door een wolk zouden vallen, maar die waren er niet, dus dat ging niet lukken. Toen de parachute open ging zweefden we een beetje rond over het reef. Dat zweven was ook echt leuk :) Heb zelf ook nog ff de parachute bestuurd! Heb een dvd en foto’s laten maken, dus die kan ik straks thuis ook laten zien. De dvd is echt heel leuk :) Ik had van te voren nog HI MOM op mn hand geschreven, want ik dacht dat het wel leuk zou zijn als ik met mijn weggewaaide hoofd op de foto zou staan en dan HI MOM er naast aangezien die altijd een hartaanval krijgt van mijn plannen, maar ik hield mijn hand niet scheef genoeg, dus dat is niet echt gelukt. Het staat wel op de dvd :P Na mijn skydive moest ik weer 3 uur wachten op de andere groepen voordat we terug konden naar Cairns, maar ik heb me in de tussentijd prima vermaakt met de puppy die daar rondliep :) 7 weken oud en het was net kleine Sammy. Inclusief de grote oren! Haha :P

Die vrijdag erna ging ik met Anne, de intern bij het andere Nomads hostel in Cairns, een tour doen door het regenwoud langs de watervallen. Om 7:15 werd ik opgepikt bij mijn hostel en voordat we alle anderen eens hadden opgepikt was het al half 9 voordat we Cairns uitreden. De eerste stop was Babinda. Daar hebben we door het regenwoud gelopen totdat we bij de Babinda boulders kwamen. Hier konden we nog niet zwemmen, omdat het te gevaarlijk was vanwege de sterke stroming. Daardoor wordt je onder de rotsen (boulders) getrokken en er zijn in de afgelopen 10 jaar dan ook aardig wat mensen verdronken daar. Nadat we daar een hele tijd hadden doorgebracht en natuurlijk veel foto’s hadden gemaakt was het tijd voor de volgende stop: Wooroonooran, oftewel de Josefine Falls. Hier konden we wel zwemmen en onderaan de waterval was een soort van glijbaan :) Ja mensen, dit keer ben ik toch echt het water IN geweest! Ook hier weer een hele tijd doorgebracht en veel foto’s gemaakt. Na de Josefine Falls hebben we eerst geluncht en zijn daarna doorgegaan naar de Millaa Millaa Falls. Hier is onder andere de herbal essence reclame opgenomen en omdat de vrouw in die reclame haar haar naar achter zwaait terwijl ze uit het water komt wilde de tour guide van iedereen zo’n foto maken. Iedereen dus dat water in, maar goeiiiiiiiendag wat was dat koud zeg!! Het water daar lag rond het vriespunt en dat was ook wel te merken. Bij de Josefine Falls vroor mijn reet al zowat vast aan die rotsen, maar dit was toch wel het toppunt. Het water was zo koud dat mijn botten gewoon pijn deden en mijn voeten compleet in de kramp schoten, maar na een paar minuten voelde ik mijn benen al niet meer dus was het wel weer te doen. De gladde stenen waar je overheen moest lopen om voor die waterval te komen waren ook zeer pijnlijk aan je voeten, dus het heeft me heel wat pijn en moeite gekost om zo’n foto te krijgen, maar ik heb hem hoor :P Daarna snel de bus weer in om op te warmen! Volgende stop was Lake Eacham, een meer in een vulkaan. Daarna zijn we nog naar een plek geweest om de platypus te spotten. Geloof dat je het kunt vergelijken met een vogelbekdier. Het is erg zeldzaam dat deze beesten zich laten zien en nadat we een tijdje door zo’n muur hadden gekeken en langs de snelweg hadden gestaan, hangend over een brug met onze reet naar de auto’s toe dacht ik dat wij er ook geen 1 zouden zien, maar opeens zwom daar een bruin beest voor onze neus wat de platypus bleek te zijn. Wist ik veel hoe zo’n beest eruit ziet, dus ik dacht dat het een otter ofso was :P Hierna zijn we terug gereden naar Cairns. De terugweg was 1 lange slingerweg met maarliefst 262 bochten (en nee dit is geen grap). Tijdens het geslinger in de bus hebben we ons vermaakt met maffe spelletjes (ringetje doorgeven via lucifers) en het zingen van liedjes als ABBA, Grease, YMCA en the land down under. Inclusief alle dance moves :P Het was een lange, maar leuke dag en ik heb weer veel mooie dingen gezien!

Ik wilde eerst ook nog gaan raften, maar daar heb ik uiteindelijk toch maar vanaf gezien. Heb er sowieso lang over nagedacht of ik het wel moest doen, omdat ik zo bang ben voor water. Op het moment dat ik had besloten dat ik het toch wou gaan doen, omdat ik ook wel weer van een beetje uitdaging en actie hou kwam het nieuwsbericht dat er iemand was verzopen in die rivier tijdens het raften (onder de boot terecht gekomen). Dat was schijnbaar ook niet de eerste keer, dus NO WAY dat ik nog ging raften daar. Even heb ik er nog over nagedacht om het alsnog te doen omdat zoiets natuurlijk niet elke dag gebeurd, maar dan zou ik alleen maar 5 uur lang doodsangsten uitstaan terwijl ik over die rivier met stenen hobbel en de gedachte dat daar mensen zijn verzopen in mijn achterhoofd. Dan zou ik mezelf ook alleen maar meer traumatiseren.

Inmiddels heb ik mijn stage ook afgerond. Ondanks dat ik het wel naar mijn zin had achter de receptie keek ik de laatste weken toch wel uit naar het einde, omdat er voor mij geen uitdaging meer in zat om iedere dag weer hetzelfde te doen. Mijn geduld begon een beetje op te raken met de zeurende mensen die vonden dat ze hun zin moesten krijgen, want de klant is koning zeggen ze dan altijd. Tja al ben je de paus, wat kan mij dat toch schelen? Ik wil ook wel zoveel.. Ik heb vele gasten voor mijn neus gehad die mijn kop wel ff zouden verbouwen toen ze hun zin niet kregen, gewoon omdat ze het woord nee niet kunnen accepteren. Bij dit soort mensen was ik overigens niet zo subtiel meer, maar gaf ik weer iets te snel mijn mening. Zo had ik gister een man bij de receptie die een dorm room wou bekijken. We mogen mensen geen dorm rooms laten zien vanwege de privacy van andere gasten die daar verblijven, dus ik zeg dat tegen hem en hij werd me toch lijp! Hij had al wel in meer dan 2000 hostels van Nomads geslapen, maar was nog nooit zo behandeld, dus ik zeg tegen hem dat hij dan vast wel weet hoe een dorm room eruit ziet als hij al in meer dan 2000 hostels van Nomads heeft geslapen, wat ook erg knap is aangezien er maar 17 zijn. Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen, want hij begon alweer te dreigen dat hij mijn vregge bek wel ff dicht zou timmeren. Het was ook echt zo’n agressieve gast, maarja ik keek hem maar gewoon aan met mijn verveelde hoofd en vroeg hem of ik daar nou zo bang van moest worden waarop hij gelukkig weg liep. Ik werd zo onderhand ook helemaal lijp van die noodle slurpende Japanners die geen woord Engels spreken en waardoor ik vele uren heb besteed aan het ontcijferen van hun gebral met behulp van google translate.

De beoordelingen over mijn werk hier heb ik ook binnen en die zijn gelukkig positief :) De manager had me overal het hoogst aantal punten gegeven wat ik zeker niet had verwacht nadat ik haar recht in haar gezicht onder andere een bitch had genoemd. (niet zonder reden natuurlijk). Samantha had me ook de hoogste score gegeven bij het onderdeel dat aangeeft hoe je met klachten omgaat. En vooral de opmerking die ze erbij had geschreven, dat ze vond dat ik zo rustig kon blijven bij zeurende en irritante mensen en dat ik het zo subtiel kon afhandelen daar was ik nog het meest blij mee! Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd. meestal krijg ik te horen dat ik totaal niet subtiel, veel te vreg en niet meelevend ben, dus dit is weer eens wat anders. Nu is Sam zelf ook wel een direct persoon, dus zij weet hoeveel moeite het kost om altijd maar te blijven lachen als er een vreselijk irritant mens voor je neus staat. Ik zal even een voorbeeld geven van hoe Sam daar op reageert :P

We hadden hier laatst een gast die maar 1,5 arm had en die zegt tegen degene die hier iedere ochtend het ontbijt doet: not to offend you or anything, but it’s not really a hard job. Annemiek (die dus het ontbijt deed) vertelde ook dat ze zich best wel lullig voelde toen hij de jam niet zo goed open kreeg, want we hebben hier als ontbijt toast en van die kuipjes met jam waar je dat plastic ding eerst vanaf moet halen, maar dat ging dus niet zo goed. Toen Samantha dat hoorde zegt ze: nou dan zeg je toch tegen hem: it’s not really a hard job (om die jam open te maken), aangezien hij die opmerking tegen annemiek had gemaakt over haar werk. Wij vonden dat allemaal best wel hard, maar Sam is zo’n persoon die mensen behandeld zoals ze haar behandelen. Opzich doe ik dat ook wel, maar ik zou nooit zoiets tegen iemand met een halve arm zeggen. Op het moment dat wij allemaal zeiden dat dat best wel grof was zegt ze: weet je wat je ook kunt zeggen als die kerel met zijn stompje de jam probeert open te maken? Do you need a HAND? Nou, ik kwam echt niet meer bij van het lachen, ondanks dat het echt heel grof is en je dat eigenlijk niet kunt maken kwam het er zo grappig uit dat de tranen over mijn wangen liepen van het lachen.

Sinds een paar weken werk ik hier ook in de housekeeping, dus iedere ochtend 3 uur lang schoonmaken, bedden opmaken etc. Hier krijg ik wel voor betaald en dat is ook de enige reden dat ik het doe, want mijn oostkust reis gaat me handen vol geld kosten. De afgelopen weken maakte ik dus lange dagen, want het schoonmaken is 7 dagen per week van half 10 tot half 1, maar omdat ik nog steeds mijn stage moest doen werkte ik ook nog 5 dagen van half 3 tot half 11 achter de receptie. En dan moet ik ook nog 5 stageverslagen maken. Ben blij dat ik mijn stage nu heb afgerond, want 60 uur per week werken was toch wel een beetje te veel. Aan het eind van de avond was ik echt kapot en kon ik mn hoofd er niet zo goed meer bij houden. 1 persoon met de naam Stacey Sutcliffe heb ik dus per ongeluk Stacey Sufkut genoemd en dat soort dingen. Had het niet eens zo snel door :P Japanners heb ik maar in het systeem gezet als toyota, suzuki of hyundai want zo heten ze toch bijna allemaal en hun echte namen daar kon ik niks van maken.

Ik blijf nu nog een paar weken in Cairns om een beetje te kunnen sparen voor mijn oostkust reis en eind juni ga ik hier weg. Ik ben nu mijn reis aan het plannen. Wat ik allemaal wil doen en wat ik allemaal kan betalen :P Op de 1 of andere manier moet ik in Melbourne terecht zien te komen, omdat ik vanaf daar weer naar Nederland vlieg.

Ik heb er serieus over nagedacht om niet terug te komen, maar mijn vlucht te laten omboeken naar Januari en hier nog een half jaar langer te blijven. De manager heeft me een baan aangeboden, omdat 1 van mijn collega’s is weggegaan en ze wilde graag dat ik zou blijven. Ik heb dit ook wel meerdere keren genoemd, maar jammer genoeg was dat niet mogelijk met school. Ik wilde dan 3 maanden bij een farm gaan werken om zo mijn 2e visum te kunnen krijgen en naar Australië te emigreren. Ondanks dat ik er jaren lang van overtuigd was dat ik hier wilde gaan wonen begin ik daar nu toch wel aan te twijfelen. Ik vindt het hier echt prachtig en heb het helemaal naar mijn zin, maar ik merk ook dat te lang op 1 plek in het buitenland te saai is voor mij. Ik wil wat meer van de wereld zien. Zonder 2e visum is het ook geen optie meer om te emigreren, tenzij ik met een kangaroe-wipper trouw, maar denk niet dat pa daar toestemming voor geeft :P

Ik ga sowieso nog wel een keer terug om de dingen te bekijken waar ik nu geen tijd/geld voor heb. Zo wil ik bijvoorbeeld graag de echte outback zien, maar dan wil ik wel zelf rondkneuren in de auto met de volumeknop op 80, omdat toch niemand dat hoort. Helaas ben ik nu niet oud genoeg om een auto te kunnen huren (moet je 21 voor zijn) en ik heb natuurlijk nog geen rijbewijs, wat misschien ook wel handig is :P

Als ik mijn oostkust reis heb geboekt dan zal ik wel laten weten wat ik hier allemaal nog ga doen voordat ik naar huis kom. Gelukkig duurt dat nog ff :)

Cheers!