East coast part 2
Door: Marisca
Blijf op de hoogte en volg Marisca
02 Augustus 2011 | Australië, Cairns
Na Noosa ben ik met de bus naar Brisbane gegaan. Heb van veel mensen gehoord dat Brisbane echt heel saai is, maar nu ik er toch langs kwam wilde ik ook wel de stad zien. In het begin moest ik echt heel erg wennen, omdat het voelde alsof ik na 5 maanden weer in de bewoonde wereld kwam. In Cairns is het echt heel relaxt, bijna geen verkeer, overal palmbomen etc.. echt een paradijs en dan heb je Brisbane. Een business stad, vol met wolkenkrabbers, honderden mensen in pak en verkeer van 16 kanten. Ik had maar 1 dag in Brisbane, dus heb maar gewoon de stad rondgelopen, langs de botanical gardens en naar South Bank (aangelegd strand aan de Brisbane River). Ik wilde niet steeds de bus nemen, want daar betaal ik me ook weer scheel aan, maar het was allemaal toch iets verder lopen dan ik dacht. Vooral met die logische routes die ik altijd neem. Heb volgens mij wel 3x de nodige afstand gelopen, maar zo zie je nog eens wat hè :P Heb in ieder geval wel alles gezien wat ik wilde zien.
Volgende dag met de bus naar Surfers Paradise gegaan. Daar zat ik in een 4bed dorm met tv en een klerenkast! Heb eerst 5 minuten naar dat ding staan kijken, omdat ik zo iets in geen eeuwen heb gezien en dan is dat interessant :P De 2e nacht had ik de kamer voor mezelf wat eigenlijk best raar was. Ben nu gewend om mijn kamer altijd met 8 of 10 anderen te delen en nu was het zo rustig. Tot nu toe heb ik ook altijd wel leuke kamergenoten gehad waar je leuk mee kunt kletsen. Behalve in Brisbane.. dat waren een beetje aparte figuren. Onder andere 1 enge dwerg met dikke lippen en een raar kapsel en een smetvrees-chinees (die had het zwaar want de badkamer zag er niet al te fris uit.. zo gauw je op die plee ging zitten liep je al zowat herpes op). Vond het dus niet zo erg dat ik daar maar 1 nacht was. In Surfers Paradise valt eigenlijk niks te beleven, dus heb hier ook alleen maar de stad rond gelopen. Je kunt er wel goed winkelen :) Ondanks dat ze ook hier veel wolkenkrabbers en business districts hadden was het toch heel anders dan Brisbane. Veel relaxter. Ook omdat je aan de ene kant de wolkenkrabbers hebt, maar aan de andere kant het strand. Zou hier best kunnen wonen!
Volgende stop was Byron Bay wat bekend staat als hippie/drugs stadje. Nou zat ik in een hostel wat net een coffee shop was. De eerste figuur die ik zag was een gast met tattoos over zijn hele gezicht en hoofd dat kaal was met alleen 1 lange dreadlock. Hij had zo’n lip-klep of hoe je het ook noemt. Zo’n ding wat die Afrikanen ook allemaal hebben. Piercings in z’n hele gezicht en een donkerrode lappenjurk tot op z’n knieën met sandalen er onder. Zo’n 90% van het hostel zag er zo uit. Allemaal zo stoned als een garnaal natuurlijk. De 2e dag ging ik naar Nimbin wat ook zo’n drugs dorp is. (Leon dit is iets voor jou!) Wat een verassing dat die halve bus Nederlands was :P Nimbin heeft maar liefst 1 straat met een drugsmuseum, een paar cafés waar je space-iale cookies kunt kopen en een police station, omdat drugs illegaal is in Australië. Toevallig zat er ook een studiegenootje in de bus en wij wouden die cookies wel proberen natuurlijk. We hadden al snel wat cookie maatjes gevonden, want je moet die dingen in een pakje kopen. Wij lopen een beetje door die straat en hadden eigenlijk geen idee waar je die dingen kon krijgen. Zijn dus eerst maar naar het drugsmuseum geweest. Op de terugweg liepen we langs een paar cafés waar mensen buiten zaten en op het moment dat we langs liepen vroegen ze: COOKIES LADIES? Die cookies hadden we dus gevonden. Wij een paar van die space-iale dingen gekocht en allemaal een stukje geprobeerd. Moet zeggen dat het niet echt werkte ofso. Je voelt je hooguit een beetje aangeschoten, maar echt niet stoned. Ik wilde ook niet blijven eten, want de vorige keer dat ik dat geweldige idee had was dat niet zo’n succes zal ik maar zeggen :P ’s Avonds zijn we nog weer met een paar naar Cheeky Monkeys geweest (bar) en met z’n allen weer een leuke avond gehad. De laatste dag in Byron Bay op het strand gehangen en naar het light house gelopen wat het meest oostelijke punt van Australië is. Wat een pokken end lopen was dat zeg en ook alleen maar bult op, maargoed, als toerist moet je dat natuurlijk hebben gezien. Zo’n 3 uur later was ik weer bijna bij m’n hostel. M’n poten vielen er van ellende zowat vanaf en ik liep als een debiel over straat, omdat ik zo’n last had van m’n kreupele poot. Op dat moment komt er een busje langs en die gast vroeg of ik naar de Arts Factory moest (zo heette m’n hostel) en of ik een lift wou. Ja, ik moest naar de Arts Factory en ondanks dat ik met moeite nog vooruit kwam zei ik maar tegen die kerel dat ik wel zou lopen. Hij zij wel dat hij de busdriver was van dat hostel, maar die gast zag er ook zo freaky uit en ik vertrouwde het voor geen meter, dus no way dat ik bij die lijpo in die bus ging zitten.
Na Byron Bay 12 uur lang in de bus naar Sydney. Van 7AM tot 7PM. Op zich vond ik het niet heel erg om zo lang in de bus te zitten. Beetje muziek luisteren en dvd kijken, maar ik was wel blij toen we ‘s avonds dan eindelijk Sydney binnen reden. En hoe! Over de Harbour Bridge met aan alle kanten de lichtjes van de stad, omdat het natuurlijk al donker was. Ik keek m’n ogen uit.. vooral toen ik het Opera House zag. Heel raar om dat ding in het echt te zien, maar ook heel vet! De volgende keer dat ik op tv naar het vuurwerk in Sydney moet kijken kan ik in ieder geval zeggen dat ik over die brug heb gereden, maar ooit zal ik het live zien, want ik wil sowieso een keer oud&nieuw vieren hier! De volgende ochtend had ik gelijk mijn trip naar de Blue Mountains. Moest dus ook weer opzoek naar het OzExperience (zo heet m’n bus) kantoor waar ze me zouden ophalen. Moet je je voorstellen dat ik gewend ben aan een dorp als Aalten en nu in 1 keer in een wereldstad als Sydney loop met een omvang van 50 km, 5 miljoen inwoners, 10 miljoen backpackers en 3 miljard winkels & straten. Probeer dan maar eens dat kantoor te vinden als je er amper een paar uur bent, maar het is allemaal goed gekomen. De Blue Mountains worden zo genoemd, omdat er kei veel eucalyptus bomen staan en die geven een blauwe gloed. We zouden eerst naar een wildlife park gaan, maar dat kon niet omdat de weg was afgesloten. De week ervoor was het hier noodweer en blijkbaar was er zoveel regen gevallen dat die straat onder water stond. We gingen dus maar gelijk naar de Wentworth Falls. We kwamen dus bij de Blue Mountains (die 150 km lang zijn ofso) en daar heb je echt vet veel verschillende looppaden langs de rotsen naar beneden. We stonden daar boven en keken uit over de bergen boven de wolken. Echt mooi! We zouden helemaal naar beneden lopen naar de onderkant van die waterval. Nou, ik zal jullie vertellen dat dat nog helemaal niet zo makkelijk ging. Eerst al een uur over gladde stenen klimmen door het regenwoud en op een gegeven moment 300 treden naar beneden. Die trappen waren zowat een halve meter diep (en glad) dus je stoekt aardig naar beneden en we liepen langs de rotsen (de klif), dus die staken boven ons uit. Op sommige stukken was het amper een meter hoog, dus ik natuurlijk weer dubbelgevouwen er onderdoor ‘lopen’. Op een aantal plaatsen hadden ze wel gewone looppaden gemaakt met een railing, maar het grootste deel was toch echt meer survivallen. Eindelijk waren we dan beneden en het uitzicht was weer supermooi! Daarna moesten we natuurlijk ook weer al die trappen OP lopen.. wat een drama! Omdat die treden dus zo diep waren moet je je hele been optrekken, vervolgens aan de railing omhoog hijsen en dat dan 300 keer. Moet er dan ook nog ff bij vertellen dan we bijna steil omhoog liepen, dus het was ZWAAR. 5 maanden lang heb ik alleen maar naar de supermarkt etc. hoeven lopen die om de hoek zat, dus m’n conditie is ook ver te zoeken. Uren later waren we weer bij het beginpunt waar we gingen lunchen en daarna zijn we naar Katoomba gereden om naar de Three Sisters te gaan kijken. Dit keer moesten we 800 treden naar beneden lopen, maar gelukkig hoefden we niet naar boven, want we gingen met de railway. STEIL dat dat ding was! Een hoek van 50 graden (de steilste trein ter wereld), dus zo gauw we naar boven gingen pleurde ik ook zowat voorover die trein weer uit. Inmiddels was het al aardig laat en zijn we weer terug gereden naar Sydney. Vond het ook wel genoeg geweest. Heb weer mooie dingen gezien, maar was ook echt bekaf na al dat geklim :P De dag erna heb ik een 24-uur ticket gekocht voor de Sydney sightseeing bus. Ben naar de Chinese garden of friendship geweest, Circular Quay, Bondi Beach en het Opera House. Voor de rest had ik geen tijd meer helaas. M’n laatste dag ben ik met de ferry naar Manly geweest. Schijnt HET ding te zijn wat je moet doen als je in Sydney bent. Nou, ik vond er geen zak aan. Het is gewoon een eiland met straten en winkels.. hetzelfde als in Sydney. De terugweg met de ferry hadden we wel mooi uitzicht op de Harbour Bridge & het Opera House. Eigenlijk is 2 dagen om Sydney te bekijken niet genoeg, maar de volgende ochtend had ik al mijn vlucht naar Melbourne. Had nog gevraagd of ik de airport shuttle moest boeken.. nee je kunt er gewoon instappen als die langs komt en in de bus een kaartje kopen. Nou, prima. Ik op die bus wachten, zegt die busdriver doodleuk dat ie geen plek meer voor me heeft. Ja, ik moet toch mijn vlucht halen, dus maar ergens tussen die mensen gepropt en het andere meisje is maar op de grond gaan liggen. Kom ik op het vliegveld , konden ze me niet inchecken.. geen idee waarom. Bagage controle gaat bij mij ook nooit soepel, want die poortjes piepen ALTIJD. Vroeg die kerel of ik m’n jas en vest uit kon trekken. Niet dat dat veel nut had, want ik had wel 10 shirts aan ofso. (Mocht nu maar 20 i.p.v 23 kg meenemen, dus had te veel bagage :P) Toen natuurlijk nog een paar uur vertraging, maar een halve dag later was ik toch echt in Melbourne op het vliegveld waar ik een half jaar geleden het land binnen kwam. Raar om iets bekends te zien in een land waar eigenlijk alles zo vreemd is. Dit is mijn laatste stop alweer. Vind Melbourne niet zo’n hele leuke stad moet ik zeggen. Heb de eerste dagen met de free city circle tram de stad bekeken. Naar de Victoria Market geweest en Eureka Skydeck met 88 verdiepingen waar je uitzicht over de hele stad hebt.
Afgelopen weekend had ik alweer mijn laatste tour. Een 2day / 1night trip naar de Great Ocean Road & the Grampions (national park). De eerste dag hebben we de Great ocean Road gedaan en heb ik alle bekende dingen als de twelve apostels en de London Bridge etc. gezien. ’s Avonds hebben we in het hostel met z’n allen samen gezeten en dan krijg je weer de bekende vragen als ‘How old are you’, ‘Where are you from’ en ‘Where are you going next’. Iedereen was verbaasd dat ik maar 20 ben. Zelf waren ze allemaal minstens 5 jaar ouder (zoals bijna altijd) en ze dachten dat ik van hun leeftijd was. Vooral de Koreanen waren in shock. Die dachten namelijk dat ik wel heel oud moest zijn als ik zo lang was :P Als ik zeg dat ik uit Holland kom dan denken de mensen soms dat ik uit Poland kom, dus Netherlands is wat duidelijker en bij de vraag ‘Where are you going next’ heb ik een antwoord moeten geven wat voor mij heel raar klinkt. HOME. Dat heb ik namelijk nog nooit hoeven te zeggen hier. In plaats van 3 maanden of 3 weken kan ik nu gewoon een dag noemen wanneer ik naar huis ga.
De dag erna hebben we the grampions bekeken. Watervallen gezien, naar een cultural centre geweest en ’s middags gingen we een berg beklimmen waar ik de naam van ben vergeten. Die tourguide zei nog ‘Your mind can play games with you’, want sommige mensen krijgen tijdens het klimmen van die paniek ideeën. Het was ook zeker niet gemakkelijk om die berg op te klimmen. Gladde rotsen, schuin naar de afgrond (wat het zo moeilijk maakte) en je kunt je nergens goed aan vast houden. De eerste persoon bleef onder aan de berg al achter en ik vond het zelf ook niet zo gemakkelijk om omhoog te komen, maar ik was ook wel benieuwd naar het uitzicht vanaf de top. Ik klimmen en klimmen en wat denk je.. hang ik daar op 1,5 km boven de afgrond aan de rotsen en ik kreeg van die paniek ideeën. Op een gegeven moment bleef ik even aan de rotsen hangen en keek om me heen toen ik zag hoe hoog ik was en hoe die rosten eruit zagen. Voor mijn gevoel onmogelijk om nog naar boven te komen en ik dacht op dat moment alleen maar OH MY GOD! I’m gonna die before I get home! Ik klampte me vast aan die rotsen alsof m’n leven er vanaf hing, wat ook wel letterlijk zo was anders stort je natuurlijk meteen te pletter, en denk maar niet dat ik van plan was om nog maar 1 meter te bewegen. Even later had ik weer een helder moment en klom ik maar weer verder totdat ik 50 meter verderop weer van die ideeën kreeg en dacht dat ik te pletter zou storten en hartstikke dood zou gaan als ik nog 1 stap zou verzetten. Sommige stukken waren gelukkig iets minder glad en kon ik wat foto’s maken voordat ik bij een windvlaag weer dacht dat ik van de rotsen zou waaien. Nou, zo ging dat dus steeds, maar zo snel geef ik niet op, dus uiteindelijk heb ik de top gehaald en ben ik ook weer veilig beneden gekomen.
Als laatste gingen we die dag naar een winery om wijn te proeven. Na dat rots avontuur kon ik ook wel een borrel gebruiken. Normaal moet je bij wijn proeven eerst je glas een paar keer ronddraaien, dan ruiken en slurpen en weer uitspugen, maar daar hadden we niet zoveel verstand van, dus we deden het maar op onze eigen manier. Gewoon achterover gieten die handel en dan proef je het ook wel. Uitspugen is zonde (We kregen natuurlijk geen hele glazen ingeschonken).
Nu is mijn Australische avontuur toch echt bijna voorbij :(. Jaren lang heb ik er van gedroomd om naar Australië te gaan, dus dit was echt een droom die uitkomt. Behalve de eerste week misschien, dat was meer een nachtmerrie :P Dit grapje heeft me wel aardig wat geld gekost, maar het was het allemaal waard en ik heb er zeker geen spijt van. Heb veel mooie dingen gezien/gedaan en ik ben weer een hele ervaring rijker, dus ik ben blij dat ik dit heb gedaan! Zou best wat langer willen blijven, maar nu ik bijna naar huis kom ben ik ook wel benieuwd welke kleur bank we ook alweer hebben, hoe de stroopwafels smaken, hoe mijn fiets fietst en hoe het euro geld eruit ziet etc. In de staffroom hadden we een zin op de muur staan wat wel een goeie afsluiter is: Don’t be sad that it’s over, be happy that it happened :)
Donderdagochtend zit ik al op het vliegveld voor mijn gruwelijk lange vlucht van Melbourne via Singapore naar Londen en dan Amsterdam. Toen ik 6,5 maand geleden in Cairns aankwam dacht ik meteen: dit doe ik nóóit meer weer, maar nu moet ik natuurlijk ook nog terug. Scheelt dat ik al in Melbourne ben, dus is het iets korter, maar ik moet nog steeds naar de andere kant van de planeet, dus dat is een aardig reisje. Wie weet ontploft er morgen nog ergens een vulkaan, zodat ik wat langer kan blijven door de aswolk. Zo niet dan land ik vrijdagochtend op Schiphol, waar hopelijk iemand op me staat te wachten met een frikandel speciaal of een afhaal menu van de chinees in z’n handen! Dan kan ik ook echt een keer zeggen: I COME FROM THE LAND DOWN UNDER :p
TOT SNEL
Volgende dag met de bus naar Surfers Paradise gegaan. Daar zat ik in een 4bed dorm met tv en een klerenkast! Heb eerst 5 minuten naar dat ding staan kijken, omdat ik zo iets in geen eeuwen heb gezien en dan is dat interessant :P De 2e nacht had ik de kamer voor mezelf wat eigenlijk best raar was. Ben nu gewend om mijn kamer altijd met 8 of 10 anderen te delen en nu was het zo rustig. Tot nu toe heb ik ook altijd wel leuke kamergenoten gehad waar je leuk mee kunt kletsen. Behalve in Brisbane.. dat waren een beetje aparte figuren. Onder andere 1 enge dwerg met dikke lippen en een raar kapsel en een smetvrees-chinees (die had het zwaar want de badkamer zag er niet al te fris uit.. zo gauw je op die plee ging zitten liep je al zowat herpes op). Vond het dus niet zo erg dat ik daar maar 1 nacht was. In Surfers Paradise valt eigenlijk niks te beleven, dus heb hier ook alleen maar de stad rond gelopen. Je kunt er wel goed winkelen :) Ondanks dat ze ook hier veel wolkenkrabbers en business districts hadden was het toch heel anders dan Brisbane. Veel relaxter. Ook omdat je aan de ene kant de wolkenkrabbers hebt, maar aan de andere kant het strand. Zou hier best kunnen wonen!
Volgende stop was Byron Bay wat bekend staat als hippie/drugs stadje. Nou zat ik in een hostel wat net een coffee shop was. De eerste figuur die ik zag was een gast met tattoos over zijn hele gezicht en hoofd dat kaal was met alleen 1 lange dreadlock. Hij had zo’n lip-klep of hoe je het ook noemt. Zo’n ding wat die Afrikanen ook allemaal hebben. Piercings in z’n hele gezicht en een donkerrode lappenjurk tot op z’n knieën met sandalen er onder. Zo’n 90% van het hostel zag er zo uit. Allemaal zo stoned als een garnaal natuurlijk. De 2e dag ging ik naar Nimbin wat ook zo’n drugs dorp is. (Leon dit is iets voor jou!) Wat een verassing dat die halve bus Nederlands was :P Nimbin heeft maar liefst 1 straat met een drugsmuseum, een paar cafés waar je space-iale cookies kunt kopen en een police station, omdat drugs illegaal is in Australië. Toevallig zat er ook een studiegenootje in de bus en wij wouden die cookies wel proberen natuurlijk. We hadden al snel wat cookie maatjes gevonden, want je moet die dingen in een pakje kopen. Wij lopen een beetje door die straat en hadden eigenlijk geen idee waar je die dingen kon krijgen. Zijn dus eerst maar naar het drugsmuseum geweest. Op de terugweg liepen we langs een paar cafés waar mensen buiten zaten en op het moment dat we langs liepen vroegen ze: COOKIES LADIES? Die cookies hadden we dus gevonden. Wij een paar van die space-iale dingen gekocht en allemaal een stukje geprobeerd. Moet zeggen dat het niet echt werkte ofso. Je voelt je hooguit een beetje aangeschoten, maar echt niet stoned. Ik wilde ook niet blijven eten, want de vorige keer dat ik dat geweldige idee had was dat niet zo’n succes zal ik maar zeggen :P ’s Avonds zijn we nog weer met een paar naar Cheeky Monkeys geweest (bar) en met z’n allen weer een leuke avond gehad. De laatste dag in Byron Bay op het strand gehangen en naar het light house gelopen wat het meest oostelijke punt van Australië is. Wat een pokken end lopen was dat zeg en ook alleen maar bult op, maargoed, als toerist moet je dat natuurlijk hebben gezien. Zo’n 3 uur later was ik weer bijna bij m’n hostel. M’n poten vielen er van ellende zowat vanaf en ik liep als een debiel over straat, omdat ik zo’n last had van m’n kreupele poot. Op dat moment komt er een busje langs en die gast vroeg of ik naar de Arts Factory moest (zo heette m’n hostel) en of ik een lift wou. Ja, ik moest naar de Arts Factory en ondanks dat ik met moeite nog vooruit kwam zei ik maar tegen die kerel dat ik wel zou lopen. Hij zij wel dat hij de busdriver was van dat hostel, maar die gast zag er ook zo freaky uit en ik vertrouwde het voor geen meter, dus no way dat ik bij die lijpo in die bus ging zitten.
Na Byron Bay 12 uur lang in de bus naar Sydney. Van 7AM tot 7PM. Op zich vond ik het niet heel erg om zo lang in de bus te zitten. Beetje muziek luisteren en dvd kijken, maar ik was wel blij toen we ‘s avonds dan eindelijk Sydney binnen reden. En hoe! Over de Harbour Bridge met aan alle kanten de lichtjes van de stad, omdat het natuurlijk al donker was. Ik keek m’n ogen uit.. vooral toen ik het Opera House zag. Heel raar om dat ding in het echt te zien, maar ook heel vet! De volgende keer dat ik op tv naar het vuurwerk in Sydney moet kijken kan ik in ieder geval zeggen dat ik over die brug heb gereden, maar ooit zal ik het live zien, want ik wil sowieso een keer oud&nieuw vieren hier! De volgende ochtend had ik gelijk mijn trip naar de Blue Mountains. Moest dus ook weer opzoek naar het OzExperience (zo heet m’n bus) kantoor waar ze me zouden ophalen. Moet je je voorstellen dat ik gewend ben aan een dorp als Aalten en nu in 1 keer in een wereldstad als Sydney loop met een omvang van 50 km, 5 miljoen inwoners, 10 miljoen backpackers en 3 miljard winkels & straten. Probeer dan maar eens dat kantoor te vinden als je er amper een paar uur bent, maar het is allemaal goed gekomen. De Blue Mountains worden zo genoemd, omdat er kei veel eucalyptus bomen staan en die geven een blauwe gloed. We zouden eerst naar een wildlife park gaan, maar dat kon niet omdat de weg was afgesloten. De week ervoor was het hier noodweer en blijkbaar was er zoveel regen gevallen dat die straat onder water stond. We gingen dus maar gelijk naar de Wentworth Falls. We kwamen dus bij de Blue Mountains (die 150 km lang zijn ofso) en daar heb je echt vet veel verschillende looppaden langs de rotsen naar beneden. We stonden daar boven en keken uit over de bergen boven de wolken. Echt mooi! We zouden helemaal naar beneden lopen naar de onderkant van die waterval. Nou, ik zal jullie vertellen dat dat nog helemaal niet zo makkelijk ging. Eerst al een uur over gladde stenen klimmen door het regenwoud en op een gegeven moment 300 treden naar beneden. Die trappen waren zowat een halve meter diep (en glad) dus je stoekt aardig naar beneden en we liepen langs de rotsen (de klif), dus die staken boven ons uit. Op sommige stukken was het amper een meter hoog, dus ik natuurlijk weer dubbelgevouwen er onderdoor ‘lopen’. Op een aantal plaatsen hadden ze wel gewone looppaden gemaakt met een railing, maar het grootste deel was toch echt meer survivallen. Eindelijk waren we dan beneden en het uitzicht was weer supermooi! Daarna moesten we natuurlijk ook weer al die trappen OP lopen.. wat een drama! Omdat die treden dus zo diep waren moet je je hele been optrekken, vervolgens aan de railing omhoog hijsen en dat dan 300 keer. Moet er dan ook nog ff bij vertellen dan we bijna steil omhoog liepen, dus het was ZWAAR. 5 maanden lang heb ik alleen maar naar de supermarkt etc. hoeven lopen die om de hoek zat, dus m’n conditie is ook ver te zoeken. Uren later waren we weer bij het beginpunt waar we gingen lunchen en daarna zijn we naar Katoomba gereden om naar de Three Sisters te gaan kijken. Dit keer moesten we 800 treden naar beneden lopen, maar gelukkig hoefden we niet naar boven, want we gingen met de railway. STEIL dat dat ding was! Een hoek van 50 graden (de steilste trein ter wereld), dus zo gauw we naar boven gingen pleurde ik ook zowat voorover die trein weer uit. Inmiddels was het al aardig laat en zijn we weer terug gereden naar Sydney. Vond het ook wel genoeg geweest. Heb weer mooie dingen gezien, maar was ook echt bekaf na al dat geklim :P De dag erna heb ik een 24-uur ticket gekocht voor de Sydney sightseeing bus. Ben naar de Chinese garden of friendship geweest, Circular Quay, Bondi Beach en het Opera House. Voor de rest had ik geen tijd meer helaas. M’n laatste dag ben ik met de ferry naar Manly geweest. Schijnt HET ding te zijn wat je moet doen als je in Sydney bent. Nou, ik vond er geen zak aan. Het is gewoon een eiland met straten en winkels.. hetzelfde als in Sydney. De terugweg met de ferry hadden we wel mooi uitzicht op de Harbour Bridge & het Opera House. Eigenlijk is 2 dagen om Sydney te bekijken niet genoeg, maar de volgende ochtend had ik al mijn vlucht naar Melbourne. Had nog gevraagd of ik de airport shuttle moest boeken.. nee je kunt er gewoon instappen als die langs komt en in de bus een kaartje kopen. Nou, prima. Ik op die bus wachten, zegt die busdriver doodleuk dat ie geen plek meer voor me heeft. Ja, ik moet toch mijn vlucht halen, dus maar ergens tussen die mensen gepropt en het andere meisje is maar op de grond gaan liggen. Kom ik op het vliegveld , konden ze me niet inchecken.. geen idee waarom. Bagage controle gaat bij mij ook nooit soepel, want die poortjes piepen ALTIJD. Vroeg die kerel of ik m’n jas en vest uit kon trekken. Niet dat dat veel nut had, want ik had wel 10 shirts aan ofso. (Mocht nu maar 20 i.p.v 23 kg meenemen, dus had te veel bagage :P) Toen natuurlijk nog een paar uur vertraging, maar een halve dag later was ik toch echt in Melbourne op het vliegveld waar ik een half jaar geleden het land binnen kwam. Raar om iets bekends te zien in een land waar eigenlijk alles zo vreemd is. Dit is mijn laatste stop alweer. Vind Melbourne niet zo’n hele leuke stad moet ik zeggen. Heb de eerste dagen met de free city circle tram de stad bekeken. Naar de Victoria Market geweest en Eureka Skydeck met 88 verdiepingen waar je uitzicht over de hele stad hebt.
Afgelopen weekend had ik alweer mijn laatste tour. Een 2day / 1night trip naar de Great Ocean Road & the Grampions (national park). De eerste dag hebben we de Great ocean Road gedaan en heb ik alle bekende dingen als de twelve apostels en de London Bridge etc. gezien. ’s Avonds hebben we in het hostel met z’n allen samen gezeten en dan krijg je weer de bekende vragen als ‘How old are you’, ‘Where are you from’ en ‘Where are you going next’. Iedereen was verbaasd dat ik maar 20 ben. Zelf waren ze allemaal minstens 5 jaar ouder (zoals bijna altijd) en ze dachten dat ik van hun leeftijd was. Vooral de Koreanen waren in shock. Die dachten namelijk dat ik wel heel oud moest zijn als ik zo lang was :P Als ik zeg dat ik uit Holland kom dan denken de mensen soms dat ik uit Poland kom, dus Netherlands is wat duidelijker en bij de vraag ‘Where are you going next’ heb ik een antwoord moeten geven wat voor mij heel raar klinkt. HOME. Dat heb ik namelijk nog nooit hoeven te zeggen hier. In plaats van 3 maanden of 3 weken kan ik nu gewoon een dag noemen wanneer ik naar huis ga.
De dag erna hebben we the grampions bekeken. Watervallen gezien, naar een cultural centre geweest en ’s middags gingen we een berg beklimmen waar ik de naam van ben vergeten. Die tourguide zei nog ‘Your mind can play games with you’, want sommige mensen krijgen tijdens het klimmen van die paniek ideeën. Het was ook zeker niet gemakkelijk om die berg op te klimmen. Gladde rotsen, schuin naar de afgrond (wat het zo moeilijk maakte) en je kunt je nergens goed aan vast houden. De eerste persoon bleef onder aan de berg al achter en ik vond het zelf ook niet zo gemakkelijk om omhoog te komen, maar ik was ook wel benieuwd naar het uitzicht vanaf de top. Ik klimmen en klimmen en wat denk je.. hang ik daar op 1,5 km boven de afgrond aan de rotsen en ik kreeg van die paniek ideeën. Op een gegeven moment bleef ik even aan de rotsen hangen en keek om me heen toen ik zag hoe hoog ik was en hoe die rosten eruit zagen. Voor mijn gevoel onmogelijk om nog naar boven te komen en ik dacht op dat moment alleen maar OH MY GOD! I’m gonna die before I get home! Ik klampte me vast aan die rotsen alsof m’n leven er vanaf hing, wat ook wel letterlijk zo was anders stort je natuurlijk meteen te pletter, en denk maar niet dat ik van plan was om nog maar 1 meter te bewegen. Even later had ik weer een helder moment en klom ik maar weer verder totdat ik 50 meter verderop weer van die ideeën kreeg en dacht dat ik te pletter zou storten en hartstikke dood zou gaan als ik nog 1 stap zou verzetten. Sommige stukken waren gelukkig iets minder glad en kon ik wat foto’s maken voordat ik bij een windvlaag weer dacht dat ik van de rotsen zou waaien. Nou, zo ging dat dus steeds, maar zo snel geef ik niet op, dus uiteindelijk heb ik de top gehaald en ben ik ook weer veilig beneden gekomen.
Als laatste gingen we die dag naar een winery om wijn te proeven. Na dat rots avontuur kon ik ook wel een borrel gebruiken. Normaal moet je bij wijn proeven eerst je glas een paar keer ronddraaien, dan ruiken en slurpen en weer uitspugen, maar daar hadden we niet zoveel verstand van, dus we deden het maar op onze eigen manier. Gewoon achterover gieten die handel en dan proef je het ook wel. Uitspugen is zonde (We kregen natuurlijk geen hele glazen ingeschonken).
Nu is mijn Australische avontuur toch echt bijna voorbij :(. Jaren lang heb ik er van gedroomd om naar Australië te gaan, dus dit was echt een droom die uitkomt. Behalve de eerste week misschien, dat was meer een nachtmerrie :P Dit grapje heeft me wel aardig wat geld gekost, maar het was het allemaal waard en ik heb er zeker geen spijt van. Heb veel mooie dingen gezien/gedaan en ik ben weer een hele ervaring rijker, dus ik ben blij dat ik dit heb gedaan! Zou best wat langer willen blijven, maar nu ik bijna naar huis kom ben ik ook wel benieuwd welke kleur bank we ook alweer hebben, hoe de stroopwafels smaken, hoe mijn fiets fietst en hoe het euro geld eruit ziet etc. In de staffroom hadden we een zin op de muur staan wat wel een goeie afsluiter is: Don’t be sad that it’s over, be happy that it happened :)
Donderdagochtend zit ik al op het vliegveld voor mijn gruwelijk lange vlucht van Melbourne via Singapore naar Londen en dan Amsterdam. Toen ik 6,5 maand geleden in Cairns aankwam dacht ik meteen: dit doe ik nóóit meer weer, maar nu moet ik natuurlijk ook nog terug. Scheelt dat ik al in Melbourne ben, dus is het iets korter, maar ik moet nog steeds naar de andere kant van de planeet, dus dat is een aardig reisje. Wie weet ontploft er morgen nog ergens een vulkaan, zodat ik wat langer kan blijven door de aswolk. Zo niet dan land ik vrijdagochtend op Schiphol, waar hopelijk iemand op me staat te wachten met een frikandel speciaal of een afhaal menu van de chinees in z’n handen! Dan kan ik ook echt een keer zeggen: I COME FROM THE LAND DOWN UNDER :p
TOT SNEL
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
