Moving on
Blijf op de hoogte en volg Marisca
04 Augustus 2013 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Ja, dit wordt al weer het laatste verslag dat ik hier schrijf, want vanaf morgen ben ik gewoon weer in Nederland te vinden. Helaas haha. Ik heb de laatste weken wel afgeteld moet ik zeggen, terwijl ik dat in Australië helemaal niet had. Het is ook wel een beetje dubbel nu, omdat ik aan de ene kant zo graag naar huis wil, maar ook heel goed weet dat ik dinsdag het liefst alweer op het vliegtuig stap naar het buitenland. Het is ook niet zo dat ik naar huis wil omdat ik thuis zo mis, maar meer omdat ik het hier wel heb gezien. Dat had ik 2 jaar geleden ook niet. Toen hoopte ik nog dat er een vulkaan zou ontploffen zodat ik langer in Australië kon blijven door een as wolk en was ik het liefst helemaal niet terug gekomen :p
Londen heeft me nooit zo getrokken. Dat stond altijd een beetje onderaan mijn lijst voor stedentrips, laat staan dat ik ooit had kunnen bedenken dat ik hier een half jaar zou gaan zitten.
De reden om hier toch heen te gaan was ook heel anders dan voor Australië. Ik denk dat iedereen nu wel weet waarom ik daar heen wilde, terwijl ik dit keer had besloten om een stage te kiezen voor de stage zelf en niet voor het land. Het was niet eens verplicht om een 2e stage te doen, want ik heb dit als minor gedaan, maar ik ga veel liever 40 uur in de week werken dan dat ik 2 dagen naar school moet en de rest zelfstudie is, want dan ben ik over 3 jaar nog niet klaar. Zelfstudie is niet mijn ding, daar heb ik de motivatie en concentratie niet voor.
Ik heb nog geen idee wat ik later wil gaan doen, maar meetings en events bij een hotel leek me wel heel leuk. Daarom ben ik ook gaan kijken of hier een management stage voor was. En die was er. In Londen dus. En terwijl ik tegen mezelf heb gezegd dat ik dit keer een stage zou kiezen voor de stage zelf en niet voor het land kon ik het toch niet laten om bij de informatie stand op school naast die van Londen te gaan kijken, namelijk de stand van Australië. Ik weet niet wat het is, maar dat land doet iets met me haha. Goed, Australië was natuurlijk geen optie in verband met visum, dus heb ik me aangemeld voor de stage in Londen. Zelfs als dit in Nederland was geweest had ik me nog opgegeven hoor, want op dat moment wilde ik heul graag een stage op de afdeling meeting&events bij een hotel, dus ik was ook echt blij toen ik die kreeg! Ook al was het in Londen.
Nu ben ik een half jaar verder en is die stage al weer voorbij en kan ik wel zeggen dat het een stage met ups en downs was, omdat ik veel momenten heb gehad waarop ik het echt niet meer leuk vond. Het begin was het ergst. Toen zag ik er op vrijdag al weer tegenop om maandag te beginnen, terwijl het amper weekend was. Eigenlijk weet ik niet eens waarom, want steeds als ik de verhalen hoor over andere stages op dezelfde afdeling denk ik oohh leuk! Terwijl ik het zelfde doe en er zo tegen op zag om iedere dag naar het werk te gaan. Niet echt logisch dus. Na een maand werd dit wel wat beter en heb ik dat daarna nooit meer zo gehad, maar het rondschuiven op kantoor van plek naar plek zag ik ook niet altijd als iets positiefs. Ik begon te twijfelen of de reden wel echt aan de situatie op kantoor lag of dat ik zelf iets verkeerd deed. Vooral toen ik een maand geleden al mijn taken opeens moest inleveren en een ander project zou moeten doen. Een project waar ik nooit aan ben begonnen, aangezien de manager geen tijd had om me uit te leggen wat dit was. Ik heb dus de laatste 5 weken van 9 tot 6 op een stoel voor me uit zitten kijken. De tijd ging steeds langzamer en mentaal werd ik er bijna lijp van. Ik ben mezelf maar dingen gaan bedenken om bezig te zijn, dus zo heb ik bijvoorbeeld alle stickers van de archief kasten af gekrabd en er weer nieuwe op geplakt, zodat het weer leesbaar was, ben ik met 38 graden in de benauwde opslagruimte op de 10e verdieping gaan zitten om de rest van de M&E files uit te zoeken en heb ik zelfs aangeboden om de ramen te gaan wassen. Menn, dat doe ik thuis nog niet eens. Best wel triest, maar dat waren misschien wel mijn beste momenten de afgelopen maand. Er is maar 1 dag geweest waarop ik druk was, omdat het systeem er weer 2 dagen uit heeft gelegen. Dit keer wegens een stroomstoring in de hele area. De computers deden het dus helemaal niet meer. Op dag 2 deden een aantal computers in het hotel het weer en zat iedereen verspreid te werken. Ik moest op kantoor blijven met een lijst mobiele nummers om de telefoon op te nemen en vervolgens alle messages door te bellen naar de goede persoon. Ik kan niet doorverbinden naar een mobiel, dus was het constant alles opschrijven en doorbellen. Nu hebben we 11 telefoons op kantoor en alleen Adam, de andere intern en ik waren er om de telefoon op te nemen en alles door te bellen. Rennen van desk naar desk dus de hele dag. Niet de eerste keer dat dit gebeurt trouwens, 2 maanden geleden hadden we precies hetzelfde, maar toen door lekkage op de 6e verdieping.
De laatste week is uiteindelijk wel snel gegaan. Woensdag hadden we nog een team night out. We gingen naar een Indisch restaurant, Kanchans, wat de manager had geregeld. Kanchans is de caterer die we hier hebben voor Indian weddings in het hotel. Van te voren dacht ik wel even oke, gaan we uit eten, wordt het waarschijnlijk nog rijst met kip ofso, daar denk ik dan aan bij Indisch eten. En eten dat vet pittig is, dus dit had ik al van te voren gevraagd, want op kantoor hebben we een aantal Indische mensen werken. Neuhh dit was helemaal niet zo volgens hun. Nouja, zij zijn het misschien gewend, maar ik niet, dus mijn bek heeft de hele avond in de fik gestaan jonge. Van 8 tot 11 hebben we aan tafel gezeten met van alles en nog wat dat voorbij kwam en ik dacht, laat ik eens gek doen en alles proberen. Ja, ik ben nogal kieskeurig met eten en ik lust lang niet alles, maar ik heb zelfs schaap enzo gegeten. En ik vond het niet eens vies. Heb wel pas achteraf steeds gevraagd wat is dit?! Anders eet ik het al niet meer haha. Ik vond het zelfs nog wel interessant, ook omdat alles in Indische stijl was en zo zag ik de cultuur van een aantal collega’s een beetje. Naast schaap heb ik bijvoorbeeld ook geitenkaasballen gegeten, maar die vond ik niet zo heel erg lekker. Toen ik ze zag dacht ik meteen die moet ik hebben!! Zag eruit als een bitterbal namelijk, dus ik denk wat het ook is, ik eet het! Kreeg er al snel spijt van, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.
De managers hadden ook nog iets leuks bedacht voor ons, want iedereen kreeg een ‘certificate of recognition’. Voor iedereen was een titel bedacht aan de hand van hoe ze een beetje tegen je aankijken. Het begon steeds met een kort verhaaltje om de persoon te omschrijven en zo moesten wij raden om wie het ging. Soms was het niet meteen duidelijk om wie het ging, want het konden er meerdere zijn, dus werd er steeds meer aan toegevoegd. Zo ook bij mij. Kort samengevat was het verhaal: relaxed, down to earth person blah blah, no worries blah blah, no drama, blah blah, toen was het nog niet helemaal duidelijk tot de volgende woorden kwamen: her legs are supertall, her hair is megablonde and when you meet her for the first time, you will swear she is Swedish! Dus iedereen MARISCAAA! En dan wordt het certificate omgedraaid en zie je de titel die ze je hebben gegeven. Nou jongens, ik ben nu ‘miss simplicity’ haha. Blijkbaar ben ik dus maar een simpel mens :p
Het was in ieder geval een leuke avond en we hebben niet alleen maar droge rijst met kip gegeten gelukkig, want daar heb ik inmiddels echt een complex van.
Oja, verder heb ik naast een rijst complex ook nog een ander complex ontwikkeld in mijn laatste weken. Of meer een soort trauma, namelijk het lift trauma. Ideaal zo’n ding als je 6 hoog woont en het penthouse voor meeting&events 14 hoog in het hotel zit, maar ik heb nu ook de minder fijne kant gezien. We hebben eindelijk een nieuwe collega op kantoor en die vroeg mij of ik haar kon laten zien waar de stomerij zit waar we altijd onze pakken heen brengen. Die zit op de 9e verdieping, dus wij stapten in 1 van de service liften, waar het in deze hittegolf echt 50 graden is ofso en daar gingen we. Of eerder niet. Normaal kun je boven de lift knopjes zien op welke verdieping je bent, maar in de lift waar wij stonden deed dit lampje het niet. Het duurt sowieso wel even voordat je 9 verdiepingen hoger bent, dus ik had het nog niet eens door, maar op een gegeven moment zei iemand anders: WE’RE STUCK! En dit was niet eens een slechte grap. Nou ik denk dat ik het gelijk nog een graadje of 30 warmer had in dat ding en ging automatisch op zoek naar mijn mobiel. Die neem ik toch altijd mee als ik in de lift stap, voor dit soort gevallen, maar nu had ik hem op kantoor liggen. Niet dat je bereik hebt in die liften, maar het gaat om het idee dat ik dan iemand kan bereiken. Waar het aan lag weet ik niet, maar na een minuut of 5 gingen de deuren weer open en konden we er uit. Ik stond dan wel achteraan in de lift, maar ik was mooi de eerste die eruit kwam! Halleluja. Ik zeg tegen die collega, ik weet niet wat jij doet, maarre I AM WALKING. We waren op de 4e verdieping, dus moesten nog een stukje (en daarna nog naar beneden), maar ik ging er niet meer in hoor. Sinds toen ben ik een paar dagen naar boven en beneden blijven lopen, maar in deze hitte is het toch niet echt chill om 12 verdiepingen omhoog te lopen en daarna weer naar beneden enzo. Dus een paar dagen later dacht ik, wat ben ik ook een mietje, iedereen ging gewoon met de liften dus ik waag het er maar op. Had van te voren wel mooi mijn telefoon van kantoor gehaald en ik stond met 9 anderen in de lift, dus ik was niet alleen. En daar gingen we weer. Ik moest naar de 12e verdieping en het lampje boven de lift knopjes deed het in deze lift wel, dus ik keek hoopvol naar de nummertjes. 1e verdieping, 2e verdieping, 3e, 4e, 5e.. en toen werd alles zwart. Dat was dus de stroomstoring. En dit keer wist iedereen gelijk wat er aan de hand was, inclusief ik, dus de temperatuur steeg weer een graadje of 30 en ik dacht nee he, are you kidding me?! Ik had al visies over uren in die lift, maar gelukkig duurde het ook dit keer niet zo lang voordat de lampen weer gingen branden en de lift weer omhoog ging. Pfoeee, nu ga ik dus echt niet meer in zo’n ding! Ook al moet ik naar de 12e verdieping lopen. Is goed voor mijn conditie en kan ik alvast trainen voor de Nijmeegse vierdaagse die ik ooit nog een keer van plan was om te lopen haha
Vrijdag was dan mijn laatste werkdag op kantoor. Heb er dus lang naar uitgekeken en vooral de laatste maand, maar toch was het ergens wel een beetje triest. Ik heb toch een half jaar met deze mensen samen gewerkt en weet niet of ik ze weer ga zien, dus afscheid nemen is dan wel raar. Al mijn schooldocumenten zijn ook eindelijk getekend en alle beoordelingen zijn gelukkig positief, dus ik hoop dat ik deze stage met een voldoende afsluit.
Goed, dit is dus het einde van mijn stage in Londen. Wat ik per september ga doen weet ik nu nog niet, omdat afstuderen er dus waarschijnlijk niet in zit. Ik heb altijd zooooveel plannen en nu ook wel, maar toch heb ik geen idee wat ik ga doen. Ik zal in ieder geval een nieuwe opdracht moeten vinden, maar wat of waar daar ben ik nog niet echt over uit en ik weet ook niet of ik nu wel in Nederland blijf nu Nieuw Zeeland hem niet gaat worden. Surprise, surprise :p Ik zie het wel.
Voor nu geniet ik nog maar even van mijn laatste dagje op dit ‘eiland’ aan de St Katharines Way in London and I will see you soon!
Londen heeft me nooit zo getrokken. Dat stond altijd een beetje onderaan mijn lijst voor stedentrips, laat staan dat ik ooit had kunnen bedenken dat ik hier een half jaar zou gaan zitten.
De reden om hier toch heen te gaan was ook heel anders dan voor Australië. Ik denk dat iedereen nu wel weet waarom ik daar heen wilde, terwijl ik dit keer had besloten om een stage te kiezen voor de stage zelf en niet voor het land. Het was niet eens verplicht om een 2e stage te doen, want ik heb dit als minor gedaan, maar ik ga veel liever 40 uur in de week werken dan dat ik 2 dagen naar school moet en de rest zelfstudie is, want dan ben ik over 3 jaar nog niet klaar. Zelfstudie is niet mijn ding, daar heb ik de motivatie en concentratie niet voor.
Ik heb nog geen idee wat ik later wil gaan doen, maar meetings en events bij een hotel leek me wel heel leuk. Daarom ben ik ook gaan kijken of hier een management stage voor was. En die was er. In Londen dus. En terwijl ik tegen mezelf heb gezegd dat ik dit keer een stage zou kiezen voor de stage zelf en niet voor het land kon ik het toch niet laten om bij de informatie stand op school naast die van Londen te gaan kijken, namelijk de stand van Australië. Ik weet niet wat het is, maar dat land doet iets met me haha. Goed, Australië was natuurlijk geen optie in verband met visum, dus heb ik me aangemeld voor de stage in Londen. Zelfs als dit in Nederland was geweest had ik me nog opgegeven hoor, want op dat moment wilde ik heul graag een stage op de afdeling meeting&events bij een hotel, dus ik was ook echt blij toen ik die kreeg! Ook al was het in Londen.
Nu ben ik een half jaar verder en is die stage al weer voorbij en kan ik wel zeggen dat het een stage met ups en downs was, omdat ik veel momenten heb gehad waarop ik het echt niet meer leuk vond. Het begin was het ergst. Toen zag ik er op vrijdag al weer tegenop om maandag te beginnen, terwijl het amper weekend was. Eigenlijk weet ik niet eens waarom, want steeds als ik de verhalen hoor over andere stages op dezelfde afdeling denk ik oohh leuk! Terwijl ik het zelfde doe en er zo tegen op zag om iedere dag naar het werk te gaan. Niet echt logisch dus. Na een maand werd dit wel wat beter en heb ik dat daarna nooit meer zo gehad, maar het rondschuiven op kantoor van plek naar plek zag ik ook niet altijd als iets positiefs. Ik begon te twijfelen of de reden wel echt aan de situatie op kantoor lag of dat ik zelf iets verkeerd deed. Vooral toen ik een maand geleden al mijn taken opeens moest inleveren en een ander project zou moeten doen. Een project waar ik nooit aan ben begonnen, aangezien de manager geen tijd had om me uit te leggen wat dit was. Ik heb dus de laatste 5 weken van 9 tot 6 op een stoel voor me uit zitten kijken. De tijd ging steeds langzamer en mentaal werd ik er bijna lijp van. Ik ben mezelf maar dingen gaan bedenken om bezig te zijn, dus zo heb ik bijvoorbeeld alle stickers van de archief kasten af gekrabd en er weer nieuwe op geplakt, zodat het weer leesbaar was, ben ik met 38 graden in de benauwde opslagruimte op de 10e verdieping gaan zitten om de rest van de M&E files uit te zoeken en heb ik zelfs aangeboden om de ramen te gaan wassen. Menn, dat doe ik thuis nog niet eens. Best wel triest, maar dat waren misschien wel mijn beste momenten de afgelopen maand. Er is maar 1 dag geweest waarop ik druk was, omdat het systeem er weer 2 dagen uit heeft gelegen. Dit keer wegens een stroomstoring in de hele area. De computers deden het dus helemaal niet meer. Op dag 2 deden een aantal computers in het hotel het weer en zat iedereen verspreid te werken. Ik moest op kantoor blijven met een lijst mobiele nummers om de telefoon op te nemen en vervolgens alle messages door te bellen naar de goede persoon. Ik kan niet doorverbinden naar een mobiel, dus was het constant alles opschrijven en doorbellen. Nu hebben we 11 telefoons op kantoor en alleen Adam, de andere intern en ik waren er om de telefoon op te nemen en alles door te bellen. Rennen van desk naar desk dus de hele dag. Niet de eerste keer dat dit gebeurt trouwens, 2 maanden geleden hadden we precies hetzelfde, maar toen door lekkage op de 6e verdieping.
De laatste week is uiteindelijk wel snel gegaan. Woensdag hadden we nog een team night out. We gingen naar een Indisch restaurant, Kanchans, wat de manager had geregeld. Kanchans is de caterer die we hier hebben voor Indian weddings in het hotel. Van te voren dacht ik wel even oke, gaan we uit eten, wordt het waarschijnlijk nog rijst met kip ofso, daar denk ik dan aan bij Indisch eten. En eten dat vet pittig is, dus dit had ik al van te voren gevraagd, want op kantoor hebben we een aantal Indische mensen werken. Neuhh dit was helemaal niet zo volgens hun. Nouja, zij zijn het misschien gewend, maar ik niet, dus mijn bek heeft de hele avond in de fik gestaan jonge. Van 8 tot 11 hebben we aan tafel gezeten met van alles en nog wat dat voorbij kwam en ik dacht, laat ik eens gek doen en alles proberen. Ja, ik ben nogal kieskeurig met eten en ik lust lang niet alles, maar ik heb zelfs schaap enzo gegeten. En ik vond het niet eens vies. Heb wel pas achteraf steeds gevraagd wat is dit?! Anders eet ik het al niet meer haha. Ik vond het zelfs nog wel interessant, ook omdat alles in Indische stijl was en zo zag ik de cultuur van een aantal collega’s een beetje. Naast schaap heb ik bijvoorbeeld ook geitenkaasballen gegeten, maar die vond ik niet zo heel erg lekker. Toen ik ze zag dacht ik meteen die moet ik hebben!! Zag eruit als een bitterbal namelijk, dus ik denk wat het ook is, ik eet het! Kreeg er al snel spijt van, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.
De managers hadden ook nog iets leuks bedacht voor ons, want iedereen kreeg een ‘certificate of recognition’. Voor iedereen was een titel bedacht aan de hand van hoe ze een beetje tegen je aankijken. Het begon steeds met een kort verhaaltje om de persoon te omschrijven en zo moesten wij raden om wie het ging. Soms was het niet meteen duidelijk om wie het ging, want het konden er meerdere zijn, dus werd er steeds meer aan toegevoegd. Zo ook bij mij. Kort samengevat was het verhaal: relaxed, down to earth person blah blah, no worries blah blah, no drama, blah blah, toen was het nog niet helemaal duidelijk tot de volgende woorden kwamen: her legs are supertall, her hair is megablonde and when you meet her for the first time, you will swear she is Swedish! Dus iedereen MARISCAAA! En dan wordt het certificate omgedraaid en zie je de titel die ze je hebben gegeven. Nou jongens, ik ben nu ‘miss simplicity’ haha. Blijkbaar ben ik dus maar een simpel mens :p
Het was in ieder geval een leuke avond en we hebben niet alleen maar droge rijst met kip gegeten gelukkig, want daar heb ik inmiddels echt een complex van.
Oja, verder heb ik naast een rijst complex ook nog een ander complex ontwikkeld in mijn laatste weken. Of meer een soort trauma, namelijk het lift trauma. Ideaal zo’n ding als je 6 hoog woont en het penthouse voor meeting&events 14 hoog in het hotel zit, maar ik heb nu ook de minder fijne kant gezien. We hebben eindelijk een nieuwe collega op kantoor en die vroeg mij of ik haar kon laten zien waar de stomerij zit waar we altijd onze pakken heen brengen. Die zit op de 9e verdieping, dus wij stapten in 1 van de service liften, waar het in deze hittegolf echt 50 graden is ofso en daar gingen we. Of eerder niet. Normaal kun je boven de lift knopjes zien op welke verdieping je bent, maar in de lift waar wij stonden deed dit lampje het niet. Het duurt sowieso wel even voordat je 9 verdiepingen hoger bent, dus ik had het nog niet eens door, maar op een gegeven moment zei iemand anders: WE’RE STUCK! En dit was niet eens een slechte grap. Nou ik denk dat ik het gelijk nog een graadje of 30 warmer had in dat ding en ging automatisch op zoek naar mijn mobiel. Die neem ik toch altijd mee als ik in de lift stap, voor dit soort gevallen, maar nu had ik hem op kantoor liggen. Niet dat je bereik hebt in die liften, maar het gaat om het idee dat ik dan iemand kan bereiken. Waar het aan lag weet ik niet, maar na een minuut of 5 gingen de deuren weer open en konden we er uit. Ik stond dan wel achteraan in de lift, maar ik was mooi de eerste die eruit kwam! Halleluja. Ik zeg tegen die collega, ik weet niet wat jij doet, maarre I AM WALKING. We waren op de 4e verdieping, dus moesten nog een stukje (en daarna nog naar beneden), maar ik ging er niet meer in hoor. Sinds toen ben ik een paar dagen naar boven en beneden blijven lopen, maar in deze hitte is het toch niet echt chill om 12 verdiepingen omhoog te lopen en daarna weer naar beneden enzo. Dus een paar dagen later dacht ik, wat ben ik ook een mietje, iedereen ging gewoon met de liften dus ik waag het er maar op. Had van te voren wel mooi mijn telefoon van kantoor gehaald en ik stond met 9 anderen in de lift, dus ik was niet alleen. En daar gingen we weer. Ik moest naar de 12e verdieping en het lampje boven de lift knopjes deed het in deze lift wel, dus ik keek hoopvol naar de nummertjes. 1e verdieping, 2e verdieping, 3e, 4e, 5e.. en toen werd alles zwart. Dat was dus de stroomstoring. En dit keer wist iedereen gelijk wat er aan de hand was, inclusief ik, dus de temperatuur steeg weer een graadje of 30 en ik dacht nee he, are you kidding me?! Ik had al visies over uren in die lift, maar gelukkig duurde het ook dit keer niet zo lang voordat de lampen weer gingen branden en de lift weer omhoog ging. Pfoeee, nu ga ik dus echt niet meer in zo’n ding! Ook al moet ik naar de 12e verdieping lopen. Is goed voor mijn conditie en kan ik alvast trainen voor de Nijmeegse vierdaagse die ik ooit nog een keer van plan was om te lopen haha
Vrijdag was dan mijn laatste werkdag op kantoor. Heb er dus lang naar uitgekeken en vooral de laatste maand, maar toch was het ergens wel een beetje triest. Ik heb toch een half jaar met deze mensen samen gewerkt en weet niet of ik ze weer ga zien, dus afscheid nemen is dan wel raar. Al mijn schooldocumenten zijn ook eindelijk getekend en alle beoordelingen zijn gelukkig positief, dus ik hoop dat ik deze stage met een voldoende afsluit.
Goed, dit is dus het einde van mijn stage in Londen. Wat ik per september ga doen weet ik nu nog niet, omdat afstuderen er dus waarschijnlijk niet in zit. Ik heb altijd zooooveel plannen en nu ook wel, maar toch heb ik geen idee wat ik ga doen. Ik zal in ieder geval een nieuwe opdracht moeten vinden, maar wat of waar daar ben ik nog niet echt over uit en ik weet ook niet of ik nu wel in Nederland blijf nu Nieuw Zeeland hem niet gaat worden. Surprise, surprise :p Ik zie het wel.
Voor nu geniet ik nog maar even van mijn laatste dagje op dit ‘eiland’ aan de St Katharines Way in London and I will see you soon!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
